Patrick Ramont is een fenomeen,
een enthousiaste kunstenaar,
een gedreven schilder die erin slaagt
om in een domein waar zowat alles lijkt uitgebeeld te zijn,
herhaald en op hautaine wijze gekopieerd
toch een eigen stem te laten horen,
en een persoonlijke beeldtaal te ontwikkelen
die zowel vormelijk als inhoudelijk aan niemand schatplichtig is.
Hij hanteert een evenzeer voor de hand liggende
als merkwaardige figuratie
die enerzijds realistisch overkomt
en dan weer door symboliek geladen is,
met vleugjes magie wordt getooid,
meteen zichtbaar is en die zich toch bij nader toezien
in diverse golven van herkenbaarheid ontvouwt.
Hij schildert wat hij ziet
en wat hij achter het zichtbare vermoedt en aanvoelt,
wat deel uitmaakt van zijn innerlijkheid
en van zijn dagdromen
die fundamenteel deel uitmaken van zijn bestaan.
Zo groeien reeksen grote doeken
waarin hij bijvoorbeeld pijn uitbeeldt
in een verrassende abstracte beeldtaal
die sierlijk is en suggestief tegelijk
of een vrouwelijk naakt in een ongewoon coloriet
en in een onbevangen en directe toonzetting
van bewonderend en op beeldend vlak gedurfd benaderen
van een concrete en natuurgetrouwe werkelijkheid .
Veel van wat hij schildert
bezit een bevreemdende uitstraling
die men niet meteen kan duiden
omdat zowel de allure als de betekenissen van zijn taferelen
nauwelijks of helemaal niet eerder gezien zijn,
en getuigen van een verrassende diepzinnigheid
en een eigenzinnige visie op wat verder reikt
dan het alledaagse vertoon.
Niet dat hij een beeldtaal zou ontwikkelen
die ontoegankelijk is
maar in veel van zijn doeken
en stellig in de hier tentoongestelde werken
is inderdaad meer dan alleen maar vorm en kleur aanwezig.
Hij heeft hier duidelijk geopteerd
om een aantal werken te tonen
die een belangrijke onderstroom in zijn gehele oeuvre reveleren,
die allen te maken hebben met ruimte en ruimtelijkheid,
met de drie of de vijf elementen,
met cirkels en diepte,
met licht dat drager is van veel geheimenissen,
met tastbaar mysterie,
en een overvloed van keien en stenen in bevreemdende kleuren
die veel kunstenaars vermijden
omdat zij zo moeilijk hanteerbaar zijn.
Paars en blauwgroen dragen hier echter bij
tot het creëren van een bijna magische sfeer
die door de opbouw van zijn werken nog beklemtoond wordt,
door de aanwezigheid van meteen zichtbare
en ook ietwat verborgen cirkels,
door donkerte en licht die met elkaar een boeiende dialoog voeren.
‘Ik ben een maankind, bij volle maan geboren’
zegt Patrick Ramont
met een ongekunstelde en argeloze overtuiging
die blijk geeft van een rustige en veelzeggende zelfzekerheid .
Die uitspraak kan gelden als een verklaring
voor de alomtegenwoordigheid
van een lichtend en veelal drievoudig cirkelvormig motief
in doeken van donkerte en licht,
van schaduwen en schimmen,
van werkelijkheid en symboliek
en van wat men wel eens omschrijft als de muziek der sferen.
De natuur is een belangrijk motief in zijn creativiteit.
Hij integreert haar
op een persoonlijke en zelden geziene wijze
in alles wat hij schildert.
In die mate zelfs dat zij samenvalt
met zijn kijk op wezens en dingen,
dat zij spontaan verschijnt
wanneer hij zich door zijn verbeelding laat leiden.
Dat geldt evenzeer voor concrete structuren
als voor etherische beelden
zoals maan en wolken, hemellichamen,
een persoonlijke kijk op lichamelijkheid
en eveneens op veel dat refereert
aan de zee in het algemeen
en aan golfbrekers en staketsel van Oostende in het bijzonder.
Hij beeldt een zwijgende wereld uit,
een veel gelaagd universum
waarin licht een wandelend gegeven is
dat uit tal van bronnen geboren wordt,
waarin drakeneieren openbreken
en een guitig wezentje verschijnt
waarin een middeleeuws duiveltje grinnikt,
een wereld waarin de mens nog niet aanwezig is
en even verder een andere wereld
waarin die mens al voorbij gekomen is
en zijn kenmerkende vernielingen heeft aangebracht
wat door een gebroken staketsel wordt gesuggereerd.
Patrick Ramont schildert vervreemding
en tevens een werkelijkheid die deel uitmaakt
van zijn ervaringen
en zijn door fantastiek gevoede kijk
op de wereld die hem omringt
en die deel uitmaakt van zijn artistiek gemoed.
Dat zijn, zoals reeds gezegd, naakten met een bijzondere uitstraling
maar vooral wolken en luchten, diepte en rust,
stenen die naar een ellipsvorm neigen
en met een vreemde luminositeit zijn bezield
en soms ook iets van menhirs hebben,
referenties aan de zee
waarbij wolken een voorname rol spelen,
hemellichamen die de drie eenheid van water, vuur en aarde oproepen,
cirkels die aantonen hoe nauwgezet hij kleuren plaatst
en transparanties creëert,
een gevoelige en onmetelijke achtergrond
die door subtiele verwijzingen en aanwezigheden is bevolkt.
Hij schept dialogen
en legt verbanden tussen fantastiek en werkelijkheid,
tussen vorm en inhoud,
tussen het pure en authentieke schilderen
en een persoonlijk gedachtegoed.
Wat bij een eerste aanblik wellicht bevreemdend overkomt
blijkt naderhand de reflectie te zijn
van een reële en ongekunstelde picturale gedrevenheid.
hugo brutin (a.i.c.a.)
|